De verse inkt prikkelt mijn zintuigen als ik de eerste strepen zet met mijn nieuwe vulpen. Gekocht, als symbool voor een pril schrijfavontuur. Hoe vaak ik het ook geprobeerd heb om mijn teksten meteen te typen, het allerliefst schrijf ik ze eerst met de hand. Stroef begin ik aan mijn eerste letter tot het een woord vormt. Langzaam voel ik mijn schrijfspier opwarmen als mijn hand meebeweegt met de krullen van de letters. Dat spiertje, dat elke keer de juiste woorden wist te vinden voor verborgen emoties, moest opnieuw getraind worden.
'Focus,' schrijf ik op een blanco pagina van een nieuw notitieblok. Dat zou tevens ook het doel zijn van 2020. Ik kon geen slechtere timing kiezen om mijn leven weer op de rails te krijgen; alles was een extra rommeltje met een pandemie erbij.
Ik dacht dat schrijven mijn copingsmechanisme was om dingen te verwerken en beter te begrijpen. Met pen en papier voelde ik mij het allersterkst. Deze afgelopen jaren bleek het echter mijn struikelblok en grootste onzekerheid te zijn.
Hoe dan ook, 2020 zou mijn jaar worden. In 2020 zou ik al mijn demonen verslaan en al mijn fouten weer rechtzetten. Niets bleek minder waar. Het werd vooral een jaar van confrontatie, harde ontkenning en wat extra tegenslagen. Weg was de focus die ik mezelf had beloofd.
Tot ik afgelopen week op een grijze bewolkte dag mijn werkkamer opruimde en een oud notitieboekje vond wat ik altijd bij mij droeg tijdens mijn coschappen.
Nietsvermoedend klapte ik het boekje, en zo ook wat oude wonden, open. Terwijl ik mijn woorden terug las, zag ik alles weer voor mij gebeuren. Ik hoorde hun stemmen, zag hun gezichten alsof de tijd stil stond. Patiënten, collega's, vrienden en voorbijgangers.
De milde droevenis in hun ogen, soms hoopvol, soms de wanhoop nabij. Onbewust namen ze allen een levensles met zich mee. De medische wereld is net als het échte leven; Zwaar, maar zo ontiegelijk mooi. Vol moeilijke beslissingen en keuzes. Keuzes, die niet altijd heel definitief zijn. Maar vaak ook wel. Wist ik dat maar eerder.
Ik besluit het woord focus weg te strepen en schrijf: 'Acceptatie.' Dat is wat ik in 2021 het hardst nodig had, meer dan focus. Ik accepteer dat het leven soms anders loopt dan ik gepland had. Ik accepteer dat ik niet altijd kan zijn of voldoen aan het beeld of verwachting van mensen. Ik accepteer dat ik nog heel hard aan mezelf moet werken om de beste arts, schrijfster, journalist, en een lief zorgzaam mens te worden. Ik accepteer dat 2020 en 2021 harde jaren waren. Het is tijd voor nieuw inkt, nieuw papier en nieuwe avonturen. Ik accepteer dat het bijna 2022 is, wat ik beangstigend en benauwend vind. De tijd gaat zo snel, en ik weet niet of ik er klaar voor ben. Dat accepteer ik.
Ik accepteer dat ik dingen beter had kunnen doen, maar het is niet te laat om dingen te verbeteren. Ik accepteer 2022 zoals het komt.
Reactie plaatsen
Reacties